Geschiedenis
Ontstaan van de naam "Male"
De naam stamt allicht af van “maal”, wat volgens het Middelnederlands Woordenboek teken, grensteken of mark, maalschap betekent. Als “maal” identiek is met “mark”, dan betekent het woord ook grens, grenspaal, landpalen, gebied of rijk, grensland, een landstreek gelegen aan de grens, eventueel de zeegrens van een rijk. Deze laatste betekenis is wel toepasselijk op ons Male. Toepasselijk echter is ook de betekenis “kleinste gemeenschap ten platten lande met gronden in gemeen gebruik”. Het Maleveld bestond tot voor kort nog uit zulke gronden. Toepasselijk is eveneens de betekenis “onverdeelde grond die toebehoort aan de leden van het marktgenootschap, de marktgenoten of malen, d.w.z. de gezamenlijke gerechtigden in een maalschap of de geërfden daarin. Een maalschap is dan een buurschap, maar ook de gerechtigden in zulk gebied.
De oudste vermelding dateert van 1135, uit de tijd van Dirk van de Elzas. Een charter vermeldt “actum apud malam”. Onder zijn huidige vorm komt de naam voor het eerst voor in 1183: “actum apud male”, nadat hij eerder al een paar keer als “malee” werd genoteerd. Dat we de naam voor het eerst aantreffen in de eerste helft van de twaalfde eeuw, sluit niet in dat de gemeenschap niet al vroeger zou hebben bestaan.
Het toponymisch woordenboek van De Flou citeert ettelijke plaatsen waar Male geldt als benaming van een heerlijkheid, een leengoed, een hoeve of een lap grond.
Ontstaan van de straatnaam "Brieversweg"
Vroeger Galgestraat genaamd, daarna Nachtegaalstraat en kort daarop, begin 1948, Brieversweg. Herinnerde de Galgenstraat aan de “Malegalghe” en de Nachtegaalstraat aan de daar ’s zomers nestelende zangvogels, dan is de Brieversweg, waarvan de benaming terug gaat tot de jaren 1300, de oudste naam die nog herinnert aan de briever of brevicularius, de rentmeester die de pachten moest innen.
Korte geschiedenis van het "Maleveld"
Het Maleveld is gedurende talloze jaren een twistappel geweest.
Op 3 maart 1710 werd de heerlijkheid Male samen met het Maleveld aangekocht door Frainçois Claesman, een nieuwbakken edelman met dictatoriale neigingen. Het bestuur van het veld bestond toen uit de baljuw, de burgemeester, de schepenen en een griffier. Het heette "de smalle wet ".
In hiervoor vermelde maatregelen werd bepaald dat arme huisgezinnen hun koeien en kalveren mochten laten grazen op het veld. Het recht zijn koeien - geen schapen, geiten of varkens - op het veld te laten grazen was toen al voorbehouden aan Malenaars die minstens drie jaar op Male woonden en geen paard bezaten.
Op 2 september 1858 verscheen dan het "Nieuw Reglement " grotendeels ter bescherming van Malenaars die het niet konden hebben dat niet Malenaars hun vee zonder enige vergoeding op het veld lieten grazen.
“Het Maeleveld gelegen in de gemeente Sinte Kruis, wijk Maele, palende ten oosten aan de gemeente Moerkerke en ten zuidoosten aan Sysseele heeft hedendaags nog een uitgestrektheid van 101ha 40a 10ca. Men vindt geen sporen of bewijzen dat het zou kunnen verkocht of verwisseld zijn”
Hierboven een stukje uit de “Verordening betrekkelijk het Maeleveld” die op 6 november 1894 door de besturende Commissie van het Maeleveld werd voorgesteld en op 27 november van dat jaar door de gemeenteraad werd goedgekeurd.
Sinds eeuwen mochten de laten van het gewest er hun vee laten grazen. Tot in recente tijden mochten ze er ook bepaalde hoeveelheden turf steken. Later en tot in onze tijd werden er allerlei gewassen gekweekt. Tot voor kort zijn een paar stukken in zulke mate ongewijzigd gebleven, dat oude Malenaars zich nog makkelijk een beeld hebben kunnen vormen van het land zoals het er eeuwenlang heeft gelegen.
De legende spreekt over ene juffrouw van Beveren die het stuk grond “aan den arme" heeft geschonken. Om haar eigendommen onverdeeld te bewaren had de familie van voornoemde juffrouw het meisje al zeer vroeg onvruchtbaar laten maken, zodat zij bij een eventueel huwelijk kinderloos zou blijven. Nadat de juffrouw de ware toedracht van de ingreep had vernomen, nam zij wraak. Zij schonk alles weg onder het argument: “Mijn familie heeft mij als een beest behandeld omwille van die grond. Laat nu die grond maar verder “aan de beesten van den armen”.
Aanvankelijk stond het veld onder de hoge bescherming van de graaf. Wie de pacht toegewezen kreeg, moest ervoor zorgen dat zijn dieren geen schade berokkenden. Brachten ze wel schade aan, dan moest de pachter daarvoor opdraaien.
Tijdens de eerste wereldoorlog fungeerde het Maleveld als vliegplein. Waar nu het voetbalplein is, stonden de keukens van de bezetter. Op het westelijke stuk, waar vliegtuigen landden en opstegen, stonden barakken. Het achterste gedeelte werd verder door plaatselijke boeren gebruikt. De piloten verbleven in de woonhuizen van de burgers.
Na de eerste wereldoorlog werd de grond op het veld weer in cultuur gebracht. Men kweekte er rogge en aardappelen en daarna rapen. Dat iedere Malenaar hier zijn lapje grond mocht gebruiken heeft in tijden van nood, van schaarste en duurte, heel wat gezinnen daadwerkelijk geholpen.
In 1939 werden de Malenaars door de gemeente opgeroepen voor een vergadering in verband met het Maleveld. Daar vernamen zij dat het Belgische Leger op het Veld een vliegveld wilde aanleggen, mits een vergoeding voor de gebruikers van daartoe aangewende gronden. Vrijwel onmiddellijk na de vergadering begon men er de bomen te vellen. Het vliegveld was nog niet klaar toen de Duitsers hier in 1940 zijn beland. Ze lieten er vier jaar lang werken op uitvoeren door mensen uit het gewest die er hun botenham mee verdienden.
Tegen het einde van de oorlog werd het veld helemaal omgeploegd en met aardappelen beplant. Bij de bevrijding wierpen de Bruggelingen zich "als spreeuwen" op dat aardappelveld om hun grootste honger te stillen. Daarbij werd de lachlust van de Malenaars opgewekt, toen zij merkten hoe weinig verstand een stedeling had van werk op de akker.
De Canadese troepen rolden bij hun aankomst meteen reusachtige matten uit oven het plein. Er landde één enkel viermotorig vliegtuig dat door het luchtafweergeschut van Vlissingen was geraakt. Het voerde één dode en een paar gewonden aan. Daarna was de rol van het veld als vliegplein uitgespeeld. Het kon weer voor de landbouw gebruikt worden.
In 1947 werd de commissie heropgericht. Die begon al heel gauw te ijveren voor een sportplein, een sportzaal en huisjes voor bejaarden op het veld. Doordoor kwam de commissie telkens weer in botsing met hen die de akkers bewerkten. Het duurde drie tot vier jaar voor het voetbalveld er kwam. In die tijd werden de kleine perceeltjes van ieder zowat een halve hectare tot grotere stukken samengevoegd.
Op 8 juli 1948 kwam er weer een Gemeentelijk reglement nopens het bestuur en het gebruik van het Maleveld. Dit reglement werd voor de laatste keer gewijzigd 28 april 1975. Het bleef geldig tot aan de fusie en bepaalde dat het veld bestuurd zou worden door een “besturende commissie”, samengesteld uit zes inwoners van de wijk Male en de burgemeester van Sint-Kruis. De oude bepalingen bleven geldig zodat het veld voor Malenaars bleef die op de dag van de toewijzing minstens drie jaar hier verbleven.
De wet van 14 februari 1961 bepaalde dat alle gemeentesecties werden opgeheven. De wet van 24 maart 1972 wees er nog eens op dat de eigendomsrechten van de secties aan de gemeenten werden overgedragen.
Op 20 juni 1972 wend dan op het stadhuis van Brugge voor het vrijwel voltallige schepencollege meegedeeld dat Brugge het bestuur van het Maleveld zou overnemen en dat de commissie ontbonden zou worden. Maar de toenmalige burgemeester, de heer Michel Van Maele, zorgde er voor dat alles - althans voorlopig nog - bij het oude kon blijven.
Op 9 augustus 1973 werd in een spoedvergadering het afstaan van 6 ha landbouwgrond besproken. Oedelem kon immers aan de stad Brugge niet langer een stortplaats voor huisvuil leveren en zo werd het idee van de stad geboren om een stortplaats aan de oostkant van het Maleveld te voorzien. De kas van het veld zou een vergoeding van 300.000 frank per ha ontvangen, geld dat gebruikt moest wonden voor het aanleggen van een sport- en speelplein op het veld en voor het optrekken van een chalet met daarin alle nodige accommodatie. De beslissing van het schepencollege volgde op 8 september 1973 en het akkoord werd contractueel vastgelegd op 9 augustus 1973. De toen beloofde regeling onder de vorm van erfpacht of een VZW is er nooit gekomen.
Op 19 september 1977 vernam de besturende commissie dat zij ontbonden was. Met deze fusie was het Veld weg, verdween het geld en verdwenen de jaarlijkse intresten. Het bedrag van de aandelen alleen al was reeds 1.409.000 frank! Maar de Malenaars blijven “pachten”.
Al deze informatie en nog veel meer kan men terugvinden in het boek
“MALE stede ende paercke” van Paul Vanderschaeghe
uitgegeven door “Male, waar wij wonen” in 1987.
Geschiedenis van voetbalvereniging "Jong Male vv"
“Via overlevering of via vertellingen van Marcel Vandille zaliger weten wij dat er rond de periode van de Tweede Wereldoorlog al duchtig gevoetbald werd op Male. In die tijd heette die voetbalclub “FC MALE” en de spelers droegen dan BLAUW ZWARTE truien, die men gekregen had van “Jules De Rappen of de broer van Warten Nelle, die ergens in een klein huisje in een dreef van het “Ryckevelde” bos woonde. Het voetballokaal was gevestigd in café DE MEIBOOM in de Lodewijk van Malestraat in het huis met nummer 64 – de huidige woning van Koen en Rita Anckaert en hun kinderen. Ook dan werd er kampioen gespeeld in “DE VLAAMSCHE BOND” zoals de voetbalbond opgesplitst was in oorlogstijd. Het materiaal was wel uit ander “hout” gesneden dan nu, voetbalschoenen met harde ronde toppen, studs met nageltjes in de voetzool aangebracht, de lederen bal was dichtgesnoerd met een lederen zware veter waarbij men als het hard vroor de bal op uw blote bil of aangezicht voelde aankomen en nog een geruime tijd erna ook nog. Het beste verzorgingsmiddel bij kwetsuur tijdens de wedstrijd was toen “de jeneverfles”, terwijl dit nu de natte spons is.
Tijdens de jaren 1946 tot 1948 was er op Male een hulppriester die de mis kwam doen. Die priester, die doelman van de voetbalploeg van de universiteit waar hij studeerde geweest was, leerde zijn misdienaars en nog vele andere jonge gasten na de mis op zondag op het Maleveld voetballen. Samen met Zuster Chantal van het schooltje van toen op het Kanunnik De Coeneplein heeft hij ook voor de eerste maal zijn voetballers in GROEN WITTE voetbaluitrusting laten spelen en zo hebben wij daaraan onze huidige clubkleuren te danken. Die priester heette Joris Dejaegher, beter gekend als de bietepaster, en is op Male komen supporteren tijdens onze allereerste gewonnen voetbalwedstrijd van het eerste elftal in eerste provinciale (seizoen 2006-2007 – september 2006). Er is een mooi verslag van dit bezoek genoteerd door Carlos De Rock en het werd ook gepubliceerd in een van de uitgaven van het magazine “Doelpunt”. Ten andere priester Joris volgde al jaren onze prestaties met heel veel belangstelling, en toen onze promotie naar eerste provinciale in de dagbladen aan de hand van foto’s geprezen werd, liet hij ons opmerken waar onze groen witte kleuren gebleven waren. Hij was verrast roodzwarte truien te zien, hij was blijkbaar niet op de hoogte dat in die ultieme match de tegenstrever ook groen wit als clubkleuren had, en dat dus de thuisploeg Jong Male iets anders moest aantrekken. Zo tot daar de geschiedenis van onze clubkleuren ……
JONG MALE. Hoe komt men aan dergelijke benaming voor zijn vereniging? In de jaren 1950 – 1960 werd op het Maleveld gevoetbald, men speelde ook langs de Brieversweg op de hoogte waar nu de huizen met de onpare nummering 305 – 307 – 309 gebouwd zijn en het terrein bevond zich tussen de Brieversweg en De Linde met heel veel bremstruiken erom heen. Er werd dan ook veel gespeeld op het terrein van “DEN ARA” waar nu de huidige “Carrefour” ingeplant is op de hoek van de Doornhutstraat en de Maalse steenweg tot tegen aan de Marinekazerne.
Deze foto werd genomen ergens in de periode van 1963 – 1964 en op de foto staan de voorzitter (staande tweede van)
en ook Patrick Geldhof (onze U8 trainer – gehurkt in het midden).
Het was een prachtige ligging te midden veel groen en omringd door grote en mooie bomen en met onder een van die zeer grote bomen het café “ ’t Voske”. De kleedkamers waren toen voor de bezoekers een ruimte in dat café en voor de Malenaars werd het een omgekieperde hoge laadbak van een of andere vrachtwagen. Er was daar ook nog een gemengde volleybalploeg in actie op het volleybalterrein ernaast en aan de andere kant bevonden zich de voetbalvelden van de Zeemacht (waar nu de gebouwen van DUMPI MART, VAN DEN BORRE, TRENDHOPPER, enz. gevestigd zijn) Toen heetten de mensen die het bestuur van de club vormden, René Bonheure, Jozef Pillen, André Vandenbossche, Eduard De Schepper, AntoinetteTimmerman, uitbaatster van het toenmalige lokaal Café De Spar op de hoek van De Zilversparrenstraat en de Maalse steenweg, met later ook nog Etienne Lambrecht, Fernand Vanhullebus, Marcel Deblauwe, en nog wel anderen Toen werd er ook uitgekomen in de Katholieke Vlaamse Sportfederatie die hoofdzakelijk in Oost-Vlaanderen actief was en waarin ook Veldegem, Sijsele, Oedelem, Ursel, Kleit, Lotenhulle, Waarschoot, Sint-Anna Brugge en vele andere clubs aan competitie deden. Jozef Pillen was een uiterst actieve man en was ook zeer Vlaams gezind en had vooral eigenschappen uit het scoutisme. In de oorlogsjaren waren VLAAMS en JONG echt wel hype. En gezien het feit dat de voetbalploeg van Male uit jonge gasten bestond, heeft Jozef Pillen die link gelegd met het scoutisme en Vlaanderen en zijn club dan ook JONG MALE laten noemen. Zo is “ Jong Male “ geboren…..
Maar naast Jong Male was inmiddels F.C. Male ook opnieuw in actie geschoten en voetbalden zij in competitie in het Brugse Liefhebbersverbond op zaterdagnamiddag. F.C. Male had een blauw witte outfit en hun lokaal was gevestigd in Café Het Pelderin (waar nu het schoonheidssalon BELLE gevestigd is) in de Lodewijk van Malestraat. Tussen deze Maalse clubs heerste onder de bestuurleden felle rivaliteit en zeker als de beide club tijdens de jaarlijkse kermis tegen elkaar speelden op de weide voor de hoeve van René Kerkaert op de hoek van de Brieversweg en de Pijpeweg. Beide clubs hadden geen luxe aan spelers zodat er nog al wat gasten zowel op zaterdag- als op zondagnamiddag in een weekend voor beide Maalse ploegen speelden. De bestuursleden van de beide clubs deden niets liever dan elkaars spelers afsnoepen, al was het maar voor een week.
Onze huidige voorzitter, Guido Vandille, deed zijn legerdienst in het jaar 1971 en was niet meer als speler actief bij het toen eveneens in eerste provinciale spelende SK Steenbrugge, hij voetbalde voor zowel Jong als FC Male. Op het einde van zijn “term” vroeg de toenmalige secretaris, Raymond Neyt, of Guido zijn taak niet wilde overnemen. Iets wat hij na enige aarzeling en met de voorwaarde om vanaf het volgende seizoen Jong Male in de “Belgischen” te laten uitkomen, aanvaardde. Samen met Ruddy Rotsaert, Marc Wittevrongel, André Dalle, Marc Dalle, Leon Hongerloot, Cyriel Druwel, Daniël Loose, Georges Vanhoutte, Roger Decraecker, Raymond Neyt heeft hij JONG MALE omgevormd tot lid van K.B.V.B. onder de naam van JONG MALE VOETBALVERENIGING of korter JONG MALE V.V.
Jong Male V.V. is officieel lid van de K.B.V.B . sedert 01.07.1973 en onze huidige voorzitter is ook de enige persoon die sedert die datum nog steeds lid is van de club, dus de teller van zijn aantal jaren dienst of inzet voor de club staat al op 34. Het toenmalig of het eerste bestuur in K.B.V.B.-structuur was als volgt samengesteld : voorzitter RUDDY ROTSAERT, ondervoorzitter ANDRE DALLE, secretaris GUIDO VANDILLE en alle bovenvermelde namen als bestuursleden. In het jaar 1974 vond de fusie tussen de Maalse clubs plaats en werd de voorzitter van F.C. Male, de heer Norman Blomme, ondervoorzitter bij Jong Male V.V.omdat ANDRE DALLE zo sportief was die ruimte vrij te maken en verder als gewoon bestuurslid trouw bleef aan de club. Vanaf het seizoen 1974 – 1975 kwam de vereniging met een eerste elftal, reserve- en juniorselftal in competitie uit. In het seizoen 1975-1976 werd er voor de eerste maal kampioen in vierde provinciale gespeeld en promoveerde Jong Male naar derde provinciale.
De kern van ons allereerste kampioenenelftal bestond uit Freddy Neyt, Eddy Blomme, Michel Van Dycke, Charly Vandendriessche, Luc Van Caillie, Luc Cleenwerck, Pierre Hubreght, Ronny Lagace, Marc Maertens, Etienne Degrande, Jacques Ferdinande, Gilbert Vonck, Adrien Christiaens, Leon Hongerloot en nog enkele anderen. Momenteel zijn Charly Vandendriessche, Etienne Degrande, Gilbert Vonck, Adrien Christiaens en in mindere mate Jacques Ferdinande, Freddy Neyt en Pierre Hubreght nog steeds bij de werking van onze club betrokken.
Na een periode van een negental jaren werd het bestuur herschikt om de jeugdwerking ernstig uit te breiden vooral omdat de Malehoekwijk vele nieuwe jonge spelertjes bij de club onderbracht. In 1982 werd Gaston Ronse voorzitter en was inmiddels Guido Vandille door zijn vader Marcel in zijn hoedanigheid van secretaris – gerechtigde correspondent vervangen teneinde de vacante plaats van ondervoorzitter in te vullen. Toen trad ook Leo Adriaensen en in een iets mindere mate Willy Lauwers, meer op de voorgrond. Dit vijftal ontwikkelde onder leiding of impuls van Leo Adriaensen een stevig jeugdbeleid, mede door het inschakelen van ondermeer Jean-Pannier als jeugdsecretaris en Henri (Rik) Coens als excellente ankerman voor de allerkleinsten of de duiveltjes. Ook door het feit dat Leo Adriaensen in de OLVA Assebroek lesgever was, werd de weg naar het Maleveld voor vele Assebroekse voetballertjes heel wat korter. Op deze manier werd het bestand van de jeugdspelers flink wat groter, zodat onze club steeds tussen 220 tot 350 aangesloten jeugdige effectieven kon tellen. Maar door dit succes kwam een grote tekortkoming aan het licht. Inderdaad, er was gebrek aan ruimte, aan voetbalvelden, aan kleedkamers, aan een deftige cafetaria….en er moest flink wat gelobbyd worden om de huidige accommodaties te laten inplanten. Uiteindelijk kon de toenmalige burgemeester Frank Van Acker in het jaar 1988 de herschikte terreinen en de nieuwe kleedkamers met cafetaria officieel inhuldigen en ter beschikking stellen van de club. Tot op vandaag is deze infrastructuur nog intact en dient voor onze huidige dagelijkse werking. Zo hebben al vele en zullen nog vele jonge gasten de misschien wel leukste momenten uit hun leven op dit stukje Male beleefd en beleven, en zullen zij zoals reeds velen getuigen over de positieve werking van een vereniging zoals Jong Male. Om dit mogelijk te maken hebben ook al vele idealisten hun beste beentje voorgezet om hulp te bieden bij het begeleiden en trainen van het jonge geweld. Dergelijke inspanningen worden misschien niet altijd naar waarde ingeschat, maar ze getuigen toch van de belangstelling die uitgaat naar de opleiding en de ontwikkeling van een jonge gast naar de volwassenheid toe. Naast de huidige jeugdtrainers en begeleiders zijn mensen zoals Freddy Calleeuw, Yvan Geeraert, Albert Vancraeynest, Etienne Degrande, René Rammant, al jaren bijzonder actief in de clubwerking, zonder echter over alle andere leden te willen zwijgen. Maar hier verwijzen wij naar de huidige organigram die op een andere plaats op deze website is ingebracht.
Op het sportieve vlak was het eerste elftal een typische liftploeg tussen vierde en derde provinciale, terwijl er onder leiding van Filip Coens, als trainer een keer met het scholierenelftal (spelers van 14 en 15 jaar) een zeer belangrijk succes geboekt werd, namelijk het winnen van de nationale finale van de Jeugdcup of ook genoemd de Beker van het Volk. Dit betekende dat er in dit betreffende scholierenelftal veel goede en sterke jeugdspelers actief waren, iets wat onze club enkele jaren later geen windeieren bracht.
Rond het jaar 1990 was er binnen de bestuurskringen toch wel van wat gerommel en gemor sprake, ook op het sportieve vlak boterde het al niet meer te best. Na een verliesmatch op eigen terrein en in de derby tegen VV Sijsele was de maat vol. Zowel trainer als voorzitter gaven er de brui aan en werden respectievelijk vervangen door de toenmalige ondervoorzitter Guido Vandille en Eddy Schittecatte werd als trainer binnengehaald. Dit gebeurde in de maand december 1990 en enkele maanden later werd, spijts deze wissels, toch gedegradeerd met het eerste elftal namelijk van derde naar vierde provinciale. Niets liet vermoeden dat Jong Male het seizoen daarna aan een steile klim werkte, want eind seizoen 1992-1993 werd er via de eindrondewinst terug naar derde geklommen om het seizoen direct erna een stunt te realiseren door andermaal te stijgen naar tweede provinciale en dit voor het eerst in het bestaan van de club, wij schrijven nu juni 1994. Zes jaar verbleef onze club in deze laatste reeks om daarna in 2000 terug naar derde te zakken. Zeer recent werd onder leiding van trainer Adrien Christiaens een dergelijke stuntprestatie overgedaan door twee jaar na elkaar via de eindronde twee reeksen hoger te promoveren, zodat Jong Male in het seizoen 2006 – 2007 voor het eerst in het Walhalla, zegge eerste provinciale, van het Voetbal in West-Vlaanderen in competitie uitkwam.
Het verblijf aldaar heeft tot nu toe slechts één seizoen geduurd zodat het eerste elftal op heden in de vierde provinciale reeks ondergebracht is. Tijdens gans die periode werd de aandacht naar de jeugd toe nooit verslapt en wordt er heden ten dage hard werk gemaakt om de oefenfaciliteiten voor de ganse groep te optimaliseren zodat het voetbal bij Jong Male de toekomst hoopvol in de ogen mag kijken. Wij hopen binnenkort een nieuwe realisatie aan onze rijke geschiedenis te mogen toevoegen, maar later meer hierover
Met dank aan onze voorzitter Guido Vandille voor deze bijdrage
